Een wit papier heeft iets magisch voor mij.
Op zo’n velletje is nog alles mogelijk.
Een leeg vel heeft iets kinds. Jong en onbezonnen. Nieuwsgierig komen al mijn pennen, al mijn potloden, al mijn krijtjes kijken. Wat gaan we nu doen. Soms plak ik het eerst vast, omlijst ik het met schilderstape. Maak ik het witte papier al tot een schilderij zonder dat er iets op staat. Of zie ik daar toch een witte poolbeer in een sneeuwstorm?
Een wit papier heeft iets beangstigends. Alles kan mis gaan. Al bij de eerste stip kan de angst het vel veranderen in een mislukking. Het is die berg waar ik overheen moet. Die beer, daar moet ik vrienden mee worden voordat ik weer terug kan naar de magie.
Want eigenlijk heeft dat lege papier iets magisch. Alles is nog mogelijk.
Ik kijk lang naar het papier. Ik sluit mijn ogen en zie het papier nog steeds voor me. Maar de eerste vormen en kleuren beginnen te komen. Ik besluit me te verrassen en pak random en snel een kleurtje. Ik laat de kleur over het papier glijden als een ijsdanser. Ik plaats de beer tussen de toeschouwers, nu is het geen tijd om jurylid te zijn. Hij gromt nog één keer maar dan krijg ik mijn vleugels en ontstaan nieuwe regenbogen op dat papier.
Het duurt even voordat ik weer echt durft te kijken. Ik moet afstand nemen om het geheel in me op te kunnen nemen. Wat is er nu eigenlijk gebeurd?
Iets magisch…
(en zo zou ik het dus ook willen op mijn blog, op mijn social media. Schrijven vanuit het gevoel, in mijn taal, op mijn manier.)